του Γιάννη Πανταζόπουλου
Τα χρόνια της ζωής μας τα μετράμε με τα καλοκαίρια, όπου οι
συζητήσεις γίνονται περισσότερες, οι αφηγήσεις μαγεύουν, οι σκέψεις
γίνονται δημιουργικές, οι αναμνήσεις επανέρχονται και οι στιγμές μένουν
ανεξίτηλες.
«Μόνο με αγάπη κερδίζονται τα πάντα», μου είπε μια ξεχωριστή ηλικιωμένη γυναίκα σε κάποια από τις πιο ωραίες καλοκαιρινές συναντήσεις, όπου ανακαλύπτεις σπάνιες και αξέχαστες εξιστορήσεις.
Ήταν μια φράση που μου προξένησε πολλά ερωτηματικά, όπως το αν υπάρχει πραγματική αγάπη σήμερα, τι αξία έχει ο έρωτας και πως έχουν διαμορφωθεί πλέον οι ανθρώπινες σχέσεις. Δυστυχώς κατέληξα, ότι ο ρομαντισμός των περασμένων χρόνων έχει εκλείψει και πως βιώνουμε το σύνηθες, το ψεύτικο και το εφήμερο των σχέσεων.
Ζούμε σε μια περίεργη εποχή, όπου χωρίς αντίσταση αποξενωνόμαστε, αμφιβάλλουμε για όλα, είμαστε καχύποπτοι και αντί όλα αυτά να μας ενώνουν πραγματικά, εμείς πασχίζουμε να έχουμε δίπλα μας ανθρώπους που απλά θέλουμε να μας επιβεβαιώνουν.
Πολλοί άνθρωποι τους τρομάζει η ιδέα και μόνο του να είναι μόνοι τους, αγαπούν προκειμένου να καταφέρουν να αγαπηθούν, έστω και αν αυτό είναι ιδεατό. Μπορεί να ακούγεται καταθλιπτικό, αλλά είναι μεγάλη αλήθεια ότι διανύουμε μια περίοδο στην οποία ο ενθουσιασμός βαφτίζεται έρωτας και η συνήθεια, αγάπη. Επιπλέον, αναζητούμε την σεξουαλικότητα του αντικειμένου, η απιστία έχει γίνει κάτι τετριμμένο και η αγάπη κάτι ξεθωριασμένο που αφορά ‘τους άλλους’. Ο έρωτας βρίσκεται αφημένος στην άκρη, κάτι για το οποίο φοβόμαστε μην και αγγίξουμε τις συνέπειες του αφού η επιρροή του μπορεί να μας οδηγήσει στο να χάσουμε μέρος του εαυτού μας, ή να δούμε διάπλατα την πραγματικότητα μπροστά σε ένα καθρέπτη που απλά θέλουμε να σπάσουμε.
Αναντίρρητα, η πλειονότητα επιβεβαιώνει τον κανόνα που λέει ότι ο έρωτας λειτουργεί σήμερα ανταγωνιστικά, για να συμπληρωθεί ο υφέρπων εγωισμός μας. Η ραγδαία εξάπλωση των social media ενισχύει αυτόν τον κανόνα αφού η τεράστια επιτυχία τους, κάλυψε αυτή την αδήριτη ανάγκη που έχουν τα τελευταία χρόνια οι άνθρωποι, του να έρθουν κοντά, χωρίς να προσπαθήσουν, χωρίς να φλερτάρουν και να παλέψουν για το ιδανικό.
Η αληθινή αγάπη μπορεί να επιτευχθεί, όταν πάψουμε να ζητάμε ανταλλάγματα, όταν δίνουμε χωρίς να περιμένουμε να πάρουμε, όταν ζούμε αναλλοίωτα στις σκέψεις των άλλων, όταν πορευόμαστε παράλληλα χωρίς κανένα ίχνος εγωισμού, όταν ενυπάρχει η αλληλοκατανόηση, η εμπιστοσύνη και η επικοινωνία αποτελεί το πιο βασικό συστατικό των σχέσεων.
Το μεγαλύτερο λάθος των ανθρώπων καθώς και η κυριότερη αιτία της αποτυχίας της πραγματικής αγάπης είναι ότι όλα τα παραπάνω τα θεωρούν αυτονόητα, ότι όλοι τα πράττουν, ότι όλα αυτά είναι για τους διπλανούς. Όλοι ονειρεύονται την ‘ρομαντική αγάπη’ της ταινίας ‘Πριν τα Μεσάνυχτα’, συνειδητοποιούν όμως ότι βιώνουν την προδοσία του ‘Υπέροχου Γκάτσμπι’ και καταλήγουν στην ωμή αλήθεια του ‘Blue Valentine’. Η ζωή έχει αποδείξει πολλές φορές ότι η δοσολογία δεν είναι η σωστή, η χημεία έχει αποκωδικοποιηθεί και πως οι επιλογές μας είναι αυτές που μας καθορίζουν στην αναζήτηση αυτού που με μια λέξη ονομάζεται ‘ο άνθρωπος μας’.
Όπως έλεγε και ο μέγιστος Νίκος Καζαντζάκης «τι είναι αγάπη; Σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα. Δεν ξεχωρίζουν. Το εγώ και εσύ αφανίζονται. Αγαπώ θα πει χάνομα».
*Ο Γιάννης Πανταζόπουλος είναι δημοσιογράφος.
«Μόνο με αγάπη κερδίζονται τα πάντα», μου είπε μια ξεχωριστή ηλικιωμένη γυναίκα σε κάποια από τις πιο ωραίες καλοκαιρινές συναντήσεις, όπου ανακαλύπτεις σπάνιες και αξέχαστες εξιστορήσεις.
Ήταν μια φράση που μου προξένησε πολλά ερωτηματικά, όπως το αν υπάρχει πραγματική αγάπη σήμερα, τι αξία έχει ο έρωτας και πως έχουν διαμορφωθεί πλέον οι ανθρώπινες σχέσεις. Δυστυχώς κατέληξα, ότι ο ρομαντισμός των περασμένων χρόνων έχει εκλείψει και πως βιώνουμε το σύνηθες, το ψεύτικο και το εφήμερο των σχέσεων.
Ζούμε σε μια περίεργη εποχή, όπου χωρίς αντίσταση αποξενωνόμαστε, αμφιβάλλουμε για όλα, είμαστε καχύποπτοι και αντί όλα αυτά να μας ενώνουν πραγματικά, εμείς πασχίζουμε να έχουμε δίπλα μας ανθρώπους που απλά θέλουμε να μας επιβεβαιώνουν.
Πολλοί άνθρωποι τους τρομάζει η ιδέα και μόνο του να είναι μόνοι τους, αγαπούν προκειμένου να καταφέρουν να αγαπηθούν, έστω και αν αυτό είναι ιδεατό. Μπορεί να ακούγεται καταθλιπτικό, αλλά είναι μεγάλη αλήθεια ότι διανύουμε μια περίοδο στην οποία ο ενθουσιασμός βαφτίζεται έρωτας και η συνήθεια, αγάπη. Επιπλέον, αναζητούμε την σεξουαλικότητα του αντικειμένου, η απιστία έχει γίνει κάτι τετριμμένο και η αγάπη κάτι ξεθωριασμένο που αφορά ‘τους άλλους’. Ο έρωτας βρίσκεται αφημένος στην άκρη, κάτι για το οποίο φοβόμαστε μην και αγγίξουμε τις συνέπειες του αφού η επιρροή του μπορεί να μας οδηγήσει στο να χάσουμε μέρος του εαυτού μας, ή να δούμε διάπλατα την πραγματικότητα μπροστά σε ένα καθρέπτη που απλά θέλουμε να σπάσουμε.
Αναντίρρητα, η πλειονότητα επιβεβαιώνει τον κανόνα που λέει ότι ο έρωτας λειτουργεί σήμερα ανταγωνιστικά, για να συμπληρωθεί ο υφέρπων εγωισμός μας. Η ραγδαία εξάπλωση των social media ενισχύει αυτόν τον κανόνα αφού η τεράστια επιτυχία τους, κάλυψε αυτή την αδήριτη ανάγκη που έχουν τα τελευταία χρόνια οι άνθρωποι, του να έρθουν κοντά, χωρίς να προσπαθήσουν, χωρίς να φλερτάρουν και να παλέψουν για το ιδανικό.
Η αληθινή αγάπη μπορεί να επιτευχθεί, όταν πάψουμε να ζητάμε ανταλλάγματα, όταν δίνουμε χωρίς να περιμένουμε να πάρουμε, όταν ζούμε αναλλοίωτα στις σκέψεις των άλλων, όταν πορευόμαστε παράλληλα χωρίς κανένα ίχνος εγωισμού, όταν ενυπάρχει η αλληλοκατανόηση, η εμπιστοσύνη και η επικοινωνία αποτελεί το πιο βασικό συστατικό των σχέσεων.
Το μεγαλύτερο λάθος των ανθρώπων καθώς και η κυριότερη αιτία της αποτυχίας της πραγματικής αγάπης είναι ότι όλα τα παραπάνω τα θεωρούν αυτονόητα, ότι όλοι τα πράττουν, ότι όλα αυτά είναι για τους διπλανούς. Όλοι ονειρεύονται την ‘ρομαντική αγάπη’ της ταινίας ‘Πριν τα Μεσάνυχτα’, συνειδητοποιούν όμως ότι βιώνουν την προδοσία του ‘Υπέροχου Γκάτσμπι’ και καταλήγουν στην ωμή αλήθεια του ‘Blue Valentine’. Η ζωή έχει αποδείξει πολλές φορές ότι η δοσολογία δεν είναι η σωστή, η χημεία έχει αποκωδικοποιηθεί και πως οι επιλογές μας είναι αυτές που μας καθορίζουν στην αναζήτηση αυτού που με μια λέξη ονομάζεται ‘ο άνθρωπος μας’.
Όπως έλεγε και ο μέγιστος Νίκος Καζαντζάκης «τι είναι αγάπη; Σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα. Δεν ξεχωρίζουν. Το εγώ και εσύ αφανίζονται. Αγαπώ θα πει χάνομα».
*Ο Γιάννης Πανταζόπουλος είναι δημοσιογράφος.
