Η ευτυχία ως απουσία του
πόνου, της θλίψης, των δυσκολιών, της αρρώστιας, της φθοράς και του
θανάτου είναι μια θλιβερή ροζ φαντασίωση που οδηγεί κατά μαθηματικό
τρόπο στην κατάθλιψη.
Η βουδιστική θεώρηση ότι ο πόνος και η
δυστυχία προέρχονται από τις επιθυμίες και επομένως θα πρέπει να
ασκούμαστε στην αποφυγή τους ισχύει στο βαθμό που η ακύρωση των
επιθυμιών οδηγεί σε επώδυνες ματαιώσεις, αλλά όμως ταιριάζει με το
«πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι».
Η εκστασιασμένη ανακάλυψη των ανατολικών
θρησκειών από κορεσμένους από την υπερκατανάλωση αντικειμένων, αλλά και
σχέσεων, ευπόρους Δυτικούς, εδώ έγκειται. Στην αγωνιώδη αναζήτηση ενός
διαφορετικού νοήματος, που θα καλύπτει το δυσβάστακτο κενό της ύπαρξης,
αφου η καταναλωση μπορεί να καλύψει την ανάγκη, αλλα ποτε την επιθυμία.
Μια διαφορετική θέαση που δικαιούται να
λέγεται ευχαριστιακή, δεν κλείνει τα μάτια εμπρός στα προβλήματα της
ύπαρξης. Δεν περιμένει να εξαφα-νισθουν τα προβλήματα για να ζήσει.
Γνωρίζει να χαίρεται την έντονη κάψα του καλοκαιρινού μεσημεριού, και να
αξιοποιεί τα ψυχρά χειμωνιάτικα βραδια. Αντίστοιχα ανακαλύπτει τις
ομορφιές κάθε διαφορετικής ηλικίας με τα προκλητικά δύσκολα ερωτήματα
που τίθενται και με τις προσωπικές απαντήσεις που αναζητούνται.
Ο έρωτας στην αρχή ζητά πολύ λίγα στοιχεία για να υπάρξει. Μια ελκυστική εμφάνιση. Ένα ευχάριστο περιβάλλον . Δύο όμορφα λόγια. Μια υπόσχεση. Ένα λουλούδι. Λίγο μυστήριο. Μια οικειότητα.
Αργότερα ο έρωτας γίνεται πολύ
απαιτητικός. Ζητά την τιμιότητα, τον σεβασμό, την συνέπεια, την έκπληξη,
την σταθερότητα, την ανανέωση, την εμπιστοσύνη, την ομορφιά του
βλέμματος, την προσωπική αυτογνωσία, το ξεπέρασμα των αποτυχιών, την
ανατροφοδοσία της επιθυμίας, την διαρκή τροφοδοσία, το αέναο μοίρασμα
συναισθημάτων, πληροφοριών και εμπειριών.
'Οποιος δυσκολεύεται να ανταποκριθεί στο
απαιτητικό αγώνισμα του δημιουργικού έρωτα, μπορεί να αρκεστεί στην
κατανάλωση ενός κάποιου έρωτα. Τότε η φθορά θα καταγράφεται στο πρόσωπο
του άλλου και στη φύση του έρωτα και όχι στην προσωπική του ανεπάρκεια.
Τότε η δίψα για το απόλυτο δεν θα αναγνωρίζεται και φυσικά δεν θα
καλύπτεται.
Η καταναλωτική χρησιμοποίηση του έρωτα
συνεπάγεται και το ανάλογο κόστος. Το κόστος έγκειται στην αδυναμία
ουσιαστικής συνύπαρξης με τον άλλο άνθρωπο. Η αφόρητη μοναξιά της «μη
σχέσης».
Η ρομαντική αγάπη όμως δεν είναι η
απάντηση, μόνη δεν επαρκεί. Μια συναισθηματική έλξη μπορεί να περιέχει
στοιχεία πολύτιμα για την πραγμάτωση ενός δημιουργικού έρωτα, αλλά αν
περιοριστεί εκεί, υποτιμώντας το υλικό στοιχείο, τότε είναι υποπτη για
πλαστογραφία.
Η αυθεντική πνευματικότητα καταφάσκει στο υλικό στοιχείο και το αναδεικνύει. Δεν το αρνείται.
Ο αυθεντικός έρωτας ζει με. πάθος και
αιαθαντικότητα το γήινο, για να το μεταφέρει στους ουρανούς και για να
το Θεώσει. Αναγνωρίζει την ανεπάρκειά του και γι αυτό και δεν
ματαιώνεται Κατανοεί τους περιορισμούς του και γι' αυτό και δεν
επαίρεται. Μεταβολίζει την ομορφιά και γι" αυτό και δεν φοβάται την
φθορά.
Αυτό αποτελεί το μεγάλο στοίχημα στην ζωή μας. Να ζήσουμε ερωτικά. Να συγκατατεθούμε στην ζωή ερωτικά.
Να ξεπεράσουμε δηλαδή όλες εκείνες τις
μίζερες αντιλήψεις και στάσεις που οξιδώνουν την ζωή. Μια ζωή που, ενώ
έχει περιορισμένο χρόνο, αναλώνεται σε μια διαρκή γκρίνια για τα
προβλήματα που αναφύονται, είτε στην οικογένεια, είτε στην εργασία.
Ο προσανατολισμός να είναι ερωτικός προς
την ζωη, το κάθε τι να έχει νόημα. Να μπορούμε να υπερβαίνουμε τον
εαυτό μας. Να νιώθουμε την δυνατότητα της χαράς μέσα στην καθημερινότητά
μας. Αυτό είναι το ζητούμενο. Και βέβαια αυτό είναι πολυ δύσκολο, καθώς
αποτελεί κατάκτηση που συνεπάγεται μίαν άσκηση ανάλογη εκείνης των
Μαραθωνοδρόμων ή των αναρριχητών υψηλών κορυφών.
Κείμενο του ψυχοθεραπευτή Δημήτρη Καραγιάννη. Απόσπασμα από το βιβλίο Η αδικία που πληγώνει, Εκδόσεις Αρμός
