Καταρχήν θα ήθελα να σας ευχαριστήσω που μας δίνετε την ευκαιρία μέσω της ιστοσελίδας σας να βρίσκουμε απαντήσεις στα προβλήματά μας Είμαι παντρεμένη περίπου 8 χρόνια και έχω έναν γιο 7 ετών
Δυστυχώς τον Ιανουάριο του 2012 ο σύζυγός μου έμεινε άνεργος και ανέλαβα εγώ ολόκληρη την ευθύνη για την διαχείριση των οικονομικών του σπιτιού Μέχρι εκείνη την στιγμή δουλεύαμε και οι δύο και εγώ έδινα σχεδόν ολόκληρο τον μισθό μου στο σύζυγο ο οποίος είχε την διαχείριση με την πλήρη εμπιστοσύνη μου Μέχρι που συνειδητοποίησα ότι ήταν πολύ σπάταλος και παρορμητικός στα έξοδα που έκανε με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν προβλήματα και στα δάνεια που έπρεπε να πληρώνουμε Βεβαίως νοιώθω οτι έχω και εγώ την ευθύνη μου γιατι μέχρι τότε από την πολύ εμπιστοσύνη ήμουν τελείως αδιάφορη Ο σύζυγός μου δεν χώνεψε ποτέ το γεγονός ότι του αφαιρέθηκε το πορτοφόλι της οικογένειας χωρίς όμως ταυτόχρονα να αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να μειώσουμε τα έξοδά μας και με κατηγορεί συνεχώς ότι είμαι τσιγγούνα και ότι δεν αναποκρίνομαι όπως πρέπει στις ανάγκες του σπιτιού Θέλω να βεβαιώσει ότι εγώ έχω μειώσει τα προσωπικά μου έξοδα στο ελάχιστο και κάνω ότι μπορώ να μην λείπει τίποτα από την οικογένειά μου Ακόμα και το γεγονός ότι είχε χαρτζιλίκι 200 ευρώ κάθε μήνα για τα προσωπικά του έξοδα δηλαδή τα τσιγάρα και τις βραδυνές εξόδους του σημειώνω ότι μέρα παρά μέρα επιστρέφει στο σπίτι το πρωί το θεωρούσε υποχρέωσή μου και μάλιστα τα χρήματα του φαινόνταν λίγα Τον τελευταίο χρόνο 2014 δουλεύει σε κάποια εταιρία λίγες όμως ώρες και ο μισθός του κυμαίνεται από 300 εώς 450 ευρώ ανάλογα τις ώρες που δουλεύει κάθε μήνα όμως και πάλι δεν αισθάνεται την ανάγκη να συμβάλλει οικονομικά στην οικογένεια Ολο δε το διάστημα που ήταν άνεργος εγώ ποτέ δεν του ζήτησα να προσπαθήσει να βρει κάπου δουλειά προσπαθώντας να μην τον κάνω να αισθανθεί άσχημα και να μην τον προσβάλω και γενικά ήμουνα πολύ προσεκτική μαζί του όμως με πολύ μεγάλο προσωπικά κόστος και πολλά ξεσπάσματα από μέρους μου για άσχετα θέματα Τώρα όμως αισθάνομαι οτι έχει καταλήξει πια να με εκμεταλεύεται και ότι οποιοδήποτε συναίσθημα είχα γι αυτόν έχει εξαφανισθεί Ομως θέλω ακόμα να προσπαθήσω για τον γάμο μου αν και τα προβλήματά μας δεν είναι μόνο οικονομικής φύσης δηλαδή δεν είναι μόνο αυτά που προανάφερα Πώς θα μπορούσα να τον κάνω να καταλάβει τις ευθύνες του μέσα στην οικογένεια χωρίς να έρθουμε στην τελική προστριβή Πού κάνω λάθος συγνώμη για το μέγεθος της ερώτησης Σας ευχαριστώ.
Αγαπητή αναγνώστρια. Απευθύναμε το ερώτημά σας στον ψυχολόγο ομαδικό θεραπευτή Δημήτρη Κατσαρό.
Αγαπητή αναγνώστρια:
Μιλάτε για "λάθος" στη συμπεριφορά.
Νομίζω ότι περισσότερο πρόκειται για ένα φαινόμενο στο οποίο βρίσκεστε
εσείς κι ο σύζυγός σας: Φαντάζεστε, όπως οι περισσότεροι από μας πολλές
φορές, ότι υπάρχει κάποιο προσωπικό κίνητρο πίσω από μια συμπεριφορά ενώ
μπορεί απλά "έτσι να τα έφερε η ζωή". Με λίγα λόγια προτιμάτε να
νιώθετε πως έχετε τον έλεγχο έστω κι αν η φύση του ελέγχου αυτού είναι
"κακές επιλογές" με εγωισμούς, ιδιοτέλεια και λοιπές άσχημες καταστάσεις
παρά να δείτε κάτι που σας αναστατώνει πιο πολύ: Την ανεργία.
Προσωποποιείτε δηλαδή ένα πρόβλημα που έχει να κάνει με τα οικονομικά με
ένα τρόπο που σας βοηθά να νιώθετε πως είναι διαχειρίσιμο άμεσα από
σας: Δηλαδή να σκεφτείτε πως το "σφιχτό" ή "καλό κουμάντο" θα ελαττώσει
τη θλίψη ή θα βελτιώσει το βιωτικό σας επίπεδο. Δεν θέλω να πω με αυτό
πως η κατάσταση είναι εκτός ελέγχου. Απλά τονίζω ότι εστιάζετε με έμφαση
στον παλιμπαιδισμό του συζύγου σας και στην ευθύνη που δεν αναλαμβάνει,
δηλαδή στο τί δεν συμβαίνει. Εισάγετε έτσι ένα "πρέπει" το οποίο είναι
όμοιο στη φύση με το "πρέπει" της εργασίας. Δε σας ψέγω γι'αυτό.
Είναι μια κινητοποιητική σκέψη αυτή
στη βάση της και θεμιτό να την κάνει κανείς μέχρι να διαπιστώσει σε ποιο
βαθμό διαπλέκεται με καθαρά οικονομικούς παράγοντες και φόβο. Όταν ένας
άνθρωπος χάσει τη δουλειά του όμως, έχοντας επενδύσει σε μια οικογένεια
όπως η δική σας είναι δυνατόν να φοβηθεί τόσο πολύ ώστε να πάει πίσω
ψυχικά σε πιο ευτυχείς μέρες. Αυτό το ονομάζουμε παλλινδρόμηση και αν
κάποιος παραμένει εκεί τότε λέμε "βρίσκεται σε άρνηση". Είναι μια
κατάσταση απ'την οποία πρέπει να εξέλθει ο άνθρωπος για να δει τον
πραγματικό ρόλο που έχει αναλάβει και κατ' επέκταση την ευθύνη που αυτός
εγείρει. Να πενθήσει για το κοινωνικο-οικονομικό στάτους που είχε και
να προσαρμοστεί στο σήμερα με ένα τρόπο που να μαρτυρά επικοινωνία και
όχι αναπαράσταση. Σ'αυτό λοιπόν το χάσμα επικοινωνίας αποδίδω το ότι
αποκόπτεστε συναισθηματικά απ' αυτόν και σας προτείνω να μιλήσετε με το
σύζυγό σας εστιάζοντας στο τί συμβαίνει σήμερα περισσότερο παρά στο "τι
πρέπει να γίνει". Μ'αυτό τον τρόπο θα βοηθήστε ώστε να δει τι κάνει,
παρά τι κατά τη γνώμη σας πρέπει να κάνει.
